De denkfouten van Olaf Tempelman inzake cultuurmarxisme

Hij bedoelde het allemaal zo goed, dat wel.

Olaf Tempelman, voormalig correspondent Oost-Europa van De Volkskrant en tegenwoordig werkzaam op de redactie, kreeg vandaag de gelegenheid om zijn mening over de term ‘cultuurmarxisme’ te vertellen op de opiniepagina. Ik vraag me dan wel af of het gaat om zijn privé-mening of om die van de Volkskrant-redactie. Maar goed, wat maakt het uit.

Het is een verdienstelijk artikel geworden waarin hij er blijk van geeft goed te doorzien wat volgens de critici cultuurmarxisme behelst. Hij bedoelt het volgende cynisch, maar het lijkt mij evengoed een aardig correcte opsomming.

… in politiek correcte krochten van onze samenleving houden zich heimelijk culturele marxisten schuil – ze komen voor als feministen, eurofielen, nakomelingen van slaven, lhbt-activisten, migratiehoogleraren, moslimpolitici, voorstanders van genderneutrale toiletten en meer.

Idem snapt hij de essentie van de kritiek zelf, al is de volgende omschrijving karikaturaal en daarom overdreven.

Kritiek op artikel 2 van de EU – Vrijheden III

Dit artikel is nu onderdeel van ‘Kritiek op artikel 2 van de EU‘.

Blinde vrouw wordt niet begeleid langs de schappen – Schande, dùs naar de rechter

In De Telegraaf stond vandaag een nieuwsitem over een blinde vrouw die zich in de kou gezet voelde door personeel van Kruidvat. Ze wilde onder begeleiding – ofwel aan de arm – van een personeelslid langs de schappen kunnen gaan om dan ter plekke een product te kunnen betasten en er vragen over te kunnen stellen. Het personeel was wel bereid haar bij het boodschappen doen te helpen, maar niet op deze manier. Als de klant aangaf waar ze naar op zoek was, dan zouden die producten naar de balie worden gebracht alwaar ze dan de producten kon bevoelen en er vragen over kon stellen. De blinde vrouw deed hierover haar beklag bij het hoofdkantoor van Kruidvat. Die nam het op

Mogen we wel spreken over cultuurmarxisme?

Zijn ze hier nou aan het opbouwen of juist aan het afbreken?!

Er is een controverse gaande tussen twee groepen. De ene groep wordt gevormd door de mensen die het opnemen voor de westelijke cultuur. Zij beschuldigen de andere groep ervan die westelijke cultuur te gronde te richten. (Laat ik ze voor nu even cultuurafbraak-critici noemen.) Daarvoor gebruiken ze de term cultuurmarxisme. En die andere groep, die dus wordt beschuldigd, ontkent ten stelligste het bestaansrecht van die term. Beide kampen schromen niet de ander links dan wel rechts te noemen. Ikzelf heb daar toch wat moeite mee en kom daarop nog terug. Omwille van de discussie zal ik die termen links/rechts toch vooralsnog even gebruiken.

Binnen de groep van cultuurafbraak-critici (een subgroep van, naar het schijnt, rechts) wordt de term cultuurmarxisme zonder schroom gehanteerd om bepaalde handelingen

Cultuurmarxisme, wat is dat nou? Nou bijvoorbeeld wat Henk Spaan zegt

Vandaag even over Henk Spaan, die als bijverdienste elke vrijdagochtend bij De Ochtenden op NPO1 een minuutje los mag gaan. Luister alhier op 30:44, dus om half twaalf. Of lees mijn transcript:

“Traditie en cultuur, ONZE traditie en ONZE cultuur. Daarover hield Sybrand Buma van het CDA de H.J. Schoolezing … Volgens Buma zijn ònze traditie en ònze cultuur héél erg belangrijk. Die moeten we vasthouden. Van de moslims moeten we het niet hebben, zegt hij. Natuurlijk niet. Ik noem de bierfiets. Heeft iemand weleens een moslim op een bierfiets gezien? Nee! Want zij respecteren onze traditie en cultuur niet! Het duo Geer en Goor! Geen moslim die erom kan lachen. … Wat hoort er nog meer bij onze traditie en cultuur. Babi Pangang eten op zondag. … Weer zo’n typisch Nederlands gebruik waar moslims hun neus voor ophalen.”

Wat Spaan hier doet is echt typerend voor het cultuurmarxisme. Buma heeft een lezing gehouden waarin hij ervoor pleit onze traditie en cultuur te koesteren. En hups, wat doet Spaan? Die denkt vlijmscherp te zien wat er mis is met Buma’s pleit, vraagt zich af hoe

Cultuurmarxistische kunstenaars willen Witte de With alsnog kielhalen

Er kan weer een feit worden bijgeschreven in het zwartboek over het cultuurmarxisme. Dit keer zijn het kunstenaars die af willen van de naam van hun kunstcentrum: Witte de With. Voor sommigen een zeeheld uit de 17e eeuw, voor anderen een roekeloze plunderaar. En onder de kunstenaars die aan het instituut verbonden zijn is een aantal dat het een roekeloze plunderaar vindt. Dus moet de naam weg, het best haalbare nu de man zelve niet meer echt gekielhaald kan worden. Het lijkt me dat ze dan ook maar uit de wijk moeten vertrekken, want al noem je het instituut naar Mandela, het blijft toch besmet, want het is gehuisvest in de Witte de Withstraat. Of zou de strijd pas begonnen zijn en moeten we ook alle straatnamen gaan opschonen?

Uit de krant begrijp ik dat het gaat om een ‘maatschappijkritisch kunstinstituut’. Het is maar dat u het weet. U heeft meebetaald aan de opleiding van kunstenaars die maatschappijkritiek als centraal thema van hun werk hebben gemaakt. Nu zijn er niet

Over de cultuurmarxistische drijfveren van links

Cultuurmarxisme. Gramsci. Counterculture. NewLeft. Zomaar wat termen die gebruikt werden in het debat dat bij Buitenhof (presentator: Paul Witteman!) plaatsvond tussen Sid Lukkassen en ene Casper Thomas, journalist bij De Groene Amsterdammer. Wie het debat niet heeft gezien, kan dat nu alsnog even doen. Daarna praten we verder…

Cultuurmarxisme is geen makkelijke kost

Ik moet toegeven dat het verhaal van Lukkassen geen makkelijke kost was. Het was zelfs zulke taaie kost dat menig ongeïnteresseerde vast en zeker de conclusie trok dat ‘ie maar wat uit zijn nek zat te lullen. Hetzelfde verwijt hadden ze ook zijn opponent kunnen maken, maar die kwam er in elk geval bij Joop.nl buitengewoon goed van af. Die had zelfs glorieus het debat/duel gewonnen en de “extreemrechtse complottheorie volledig afgeserveerd“, althans volgens Joop.nl dus. Ik zie dat volstrekt anders, uiteraard.

Die Thomas had overigens wèl een vrij consistent verhaal, waarmee ik dus niet zeg dat