Momenteel is er veel ophef over ‘Eillen’, ofwel Tanja Nijmeijer. De Volkskrant pakt het stapsgewijs aan. Een hele reeks voorgekookte artikelen wordt uitgespreid over een aantal dagen. Er zit dan ook een welbewuste opbouw in. De uiteindelijke bedoeling is wellicht dat bepaalde jongeren die zich momenteel weleens aangesproken zouden kunnen voelen om zich aan te gaan sluiten bij een ondergrondse organisatie daarover eerst beter gaan nadenken. Bezint eer ge begint, zal ik maar zeggen.
De krant als opvoedkundig instrument van de redactie. De redactie als leermeesters en -juffen. Van mij mag het.
Eergisteren was op radio 1 een interview met Klaas de Jonge, bij iedereen bekend als mensenrechtenactivist, en da’s nobel, zeggen de mensen dan. Toch beklijfde bij mij van dat interview vooral zijn aperte weigering om afstand te nemen van zijn militante activiteiten destijds, nu precies 20 jaar geleden. Hij smokkelde wapens naar Zuid-Afrika, voor het ANC weliswaar, maar toch: wapens. Ik moet uitkijken het hem niet uit principe kwalijk te nemen. Immers, ik ga het de Nederlandse verzetsmensen ook niet kwalijk nemen dat zij eveneens met gewelddadige aanslagen probeerden de moffen dwars te zitten. Ofwel, ik ben niet uit principe tegen gewapende aktie. En toch heb ik geen goed gevoel bij Klaas de Jonge. Ook bij ‘Eillen’ heb ik geen goed gevoel.
Ergens is een grens. Die grens zijn zij overgestoken en dan houdt het op voor mij. De Jonge had zich prima kunnen beperken tot geweldloze aktie. En Eillen had zich er helemaal buiten moeten houden.
PvanLenth 