In de Volkskrant van vandaag krijgen Dick Pels en Ruud Koole de gelegenheid om Eshan Jami en Geert Wilders van repliek te dienen. Het repliek van Pels is op het forum-weblog te lezen, die van Koole helaas niet, wellicht door een foutje van de website-redactie.
Pels beweert onder andere dat Meindert Fennema, ondanks alle kritiek, over de beginselverklaring vond dat het nog steeds ging om het beginsel van de geloofsvrijheid, en dat we juist als linkse figuren standvastig moesten zijn.
Hij bedoelt daarmee blijkbaar dat linkse mensen het recht op afvalligheid horen te eerbiedigen, maar dat dit wel gepaard dient te gaan van eerbiediging van de geloofsvrijheid. Ofwel, als er in die verklaring niet gerept zou zijn over recht op geloof, dan zou Pels de verklaring nooit hebben ondertekend?
Momenteel ben ik bezig met het kersverse boek Het verraad van links van Carel Brendel. Het boek gaat over de socialistische beweging en de vrijheid van godsdienst. Het begint in de 19e eeuw zo’n beetje bij Domela Nieuwenhuis en Henri Polak. Er worden steeds vergelijkingen gemaakt met hedendaagse opstellingen van linkse politici en commentatoren.
Ik ben nu bij hoofdstuk 3 en vooralsnog valt me op dat de hedendaagse politiek leiders van de linkse partijen hun beroemde voorgangers voor schut zetten door er, wat het geloof betreft, standpunten op na te houden die sterk afwijken.
Van oudsher zijn linkse politici zeer kritisch geweest jegens gelovigen, met name jegens de georganiseerde en op zichzelf gerichte gelovigen. Tegenwoordige linkse politici laten die gelovigen ‘in hun waarde’. Dat betekent feitelijk dat ze maar liever geen onderwerp van gesprek moeten zijn. Vrees voor electoraal verlies is hierbij wellicht de echte, maar ongenoemde, drijfveer.
Ikzelf voel me al een tijdje ongemakkelijk bij dit moderne links. Waar moet ik heen? Naar rechts? Nee toch?
Carel Brendel ervoer eenzelfde innerlijke strijd en schreef daarom dat boek. Het begint met: ‘Dit boek komt voort uit ergernis.’ Ik snap precies wat hij bedoelt.
PvanLenth 