Tsja, je kan zeggen wat je wil van Trump, maar zijn “rocketman” uitspraak heeft Kim Jong-Un wel degelijk tot een blunder verleid. Noord-Korea heeft namelijk verklaard dat het erover denkt om een raket mét nucleaire lading af te schieten naar de Grote Oceaan. Daarmee verplicht het de vrije wereld om ELKE Noord-Koreaanse raket al direct na opstijgen uit de lucht te gaan schieten. Immers, we kunnen onmogelijk toestaan dat er daadwerkelijk een nucleaire explosie in de open lucht, waar dan ook, plaatsvindt. En we kunnen ook niet kalm gaan afwachten of een afgeschoten raket nou wel of niet zo’n lading aan boord heeft.
“Het is tijd dat Democraten en Republikeinen in het congres samen het roer overnemen.”
Nu weet ik wel dat uitgerekend columnisten heel veel mogen schrijven, maar ik vroeg me toch af of zo’n uitspraak wel kan. In menig ander land zou de columnist meteen zijn opgepakt en tot politiek gevangene zijn verworden. Zo niet in de VS en ook in ons land zou er niet op gereageerd zijn. Achter dat niet-reageren zit dan trouwens wel een pragmatisch kantje: Het zou maar leiden tot uitgebreide aandacht in de reguliere media en nòg meer mensen zouden gaan roepen dat “we de macht moeten overnemen”. Nee, doodzwijgen is dan wel zo slim, toch? Toch niet. Als ik Trump was, dan zou ik er wel degelijk een punt van maken. Ik zou zeker niet de politie erop afsturen. Wel zou ik via de Lees verder →
Ben ik blind geweest en ben je dan toch écht helemaal van de pot gerukt, zoals je tegenstanders al tijdenlang beweren?! Ik neem het de hele tijd voor je op en dan tuin je nu al in de praatjes van je militairen en inlichtingendiensten?! Ik had van jou meer ‘eigenwijsheid’ verwacht. Dat Poetin nu kwaad is en de Navo-bondgenoten je opeens toejuichen zou je toch onzeker over je besluit moeten maken. Waarom ga je af op ‘aanwijzingen’? Waarom eis je geen echte bewijzen? Waarom neem je de hypothese niet serieus dat de CW afkomstig zijn van de rebellen? En waarom ben je er zo zeker van dat het een gifgasaanval was? Wat als het ging om een getroffen opslagplaats of productiefabriek van CW? Dan is het echt geen aanval met gifgas. Waarom speel je IS in de kaart, dat immers mede bestreden wordt vanaf de militaire luchtmachtbasis die je liet bombarderen? Dit alles doet denken aan 2003, toen de VS in de Veiligheidsraad op de proppen kwam met het bewijs dat Irak chemische wapens had. Hoezo bewijs. Achteraf bleken die wapens er toch niet te zijn. Achteraf bleek het aanvallen van Irak de opmaat naar IS. Trump, denk beter na en kijk eens wat vaker naar Homeland.
Still uit Homeland. Vooraan de presidente van de VS.
Huh, Trump laat in de Veiligheidsraad verklaren dat het er zeker van is dat het de Syrische regering was die een gifgasaanval uitvoerde. Ook in zijn eigen verklaring had hij woorden van dezelfde strekking. Hoe is het toch mogelijk dat iemand die tot nu toe liet blijken niet zomaar mee te gaan in het overal schuldig aan verklaren van Assad zich nu opeens toch aan de zijde van die schare voegt? Zou dit dan de invloed zijn van de kringen rond de president, met name van inlichtingendiensten? Vindt zelfs Trump het te moeilijk om die ‘informatiestroom’ kritisch te weerstaan?
Uit de verklaring van VN-ambassadeur Nikki Haley: “Als de VN er consequent in faalt collectief actie te ondernemen, dan moeten staten soms de keuze maken zelf in actie te komen“. In Trump’s eigen verklaring heeft hij het over grenzen die met de gifgasaanval heel ver gepasseerd zijn. Maakt Trump hier nou echt precies dezelfde fout die Obama maakte door te reppen over een rode lijn voorbij welke de VS wel militaire actie moet ondernemen? Een rode lijn die volgens Obama werd gepasseerd en hem toch niet tot die militaire actie tegen Assad verleidde. Militaire actie tegen Assad die – voor wie het wil zien – Syrische rebellen probeerden uit te lokken door gifgas in te zetten en het te doen lijken dat het was gebruikt door het Syrische leger.
Nog deze week was er een aflevering van Homeland (aflevering te bekijken tot 9 april) waarin de presidente van de VS werd gemanipuleerd door een van haar vertrouwelingen. Ik moest hier meteen aan denken toen ik vanavond Trump op het NOS-journaal hoorde. Het zal toch niet waar zijn…
De Amerikaanse kersverse minister van Justitie Jeff Sessions ligt onder vuur vooral van de Democraten en de linkse media, zo blijkt o.a. uit De Volkskrant. (Merkwaardig trouwens hoe vaak die krant de kreet ‘ligt onder vuur’ gebruikt. Dat mag best wel wat minder militaristisch, zeker in deze tijd van oorlog met IS. Waarom niet gewoon: ‘krijgt kritiek’.) Hij wordt ervan beschuldigd bij diverse gelegenheden, zelfs onder ede, ontkend te hebben contact te hebben gehad met de Russen, maar dat contact wel degelijk te hebben gehad. Daarmee is hij onbetrouwbaar in de ogen van de nodige mensen.
Wederom blijkt hier een gevalletje interpreteren-zo-het-je-goed-uitkomt te spelen. Sessions zegt dat de vragen gingen over contacten tijdens de campagne en aangaande de campagne. Zulk contact is er niet geweest, zo stelt hij, en het contact dat er wel was, geschiedde in het kader van zijn werk als senator en was bovendien informeel en heel kort.
Het wordt nu verder uitgezocht door een commissie, dus we horen er vast nog wel van. Maar als ik Trump was, zou ik het wel weten:
“Oh, jullie zijn weer op jacht in mijn gelederen en willen dat ik Sessions offer? Prima, maar als jullie het wagen om te volharden, dan zal ik ervoor zorgen dat er op die positie iemand komt waarmee jullie nog veel minder blij zullen zijn.”
Voor een tweet is het wat lang, maar daar komt zijn potus-team vast wel uit.
Update (door Victor Onrust) Trump: (van beneden naar boven lezen)
Ja mensen, het jaarboek van Amnesty International (hier verder kortweg Amnesty) is uit en hun centrale leuze is dit keer: ‘Wij tegen zij’-retoriek bedreigt mensenrechten
Amnesty International waarschuwt vandaag in haar Jaarboek 2016-2017 voor de toenemende ‘wij tegen zij’-retoriek die zorgt voor verdeelde samenlevingen. In The State of the World’s Human Rights signaleert Amnesty een trend waarbij politici in Europa, de Verenigde Staten en elders in de wereld bewust een verdeelde samenleving creëren. Een dergelijke samenleving vormt een voedingsbodem waarin woorden tot daden kunnen leiden en waarin mensenrechtenschendingen acceptabel worden.
Misschien behoort u tot de kritiekloze adepten van Amnesty en ziet u het dùs niet; ik daarentegen behoor alweer een tijdje niet meer tot die groep en zie het tegenwoordig helderder en helderder: Deze organisatie kiest al heel lang partij tegen wat zij populisten noemen en dus ook tegen de aanhang van die lui. Daarmee hebben zij zich aan één zijde geschaard en moeten we constateren dat uitgerekend Amnesty denkt in termen van wij tegen zij! Bij Amnesty lopen uiteraard de goede mensen rond en die populisten zijn uiteraard de levensgevaarlijke slechteriken waarvoor ze moeten waarschuwen.
Dat doen ze vervolgens met retoriek (ja, retoriek) over vrij debat en de democratische rechtsstaat. Dat zijn dan ‘essentiële pijlers’, maar de vrijheid van meningsuiting is natuurlijk niet bedoeld voor populisten; dat snapt u toch wel?
Het vrije debat is een essentiële pijler van de democratische rechtsstaat. Maar er dreigt gevaar als het vrije woord wordt gebruikt om bepaalde groepen in de samenleving als zondebok aan te wijzen voor maatschappelijke problemen.
Ofwel, in een democratische rechtsstaat en in vrij debat zou Amnesty maar wat graag mensen die bepaalde groepen in de samenleving aanwijzen als veroorzakers van een hoop ellende het spreken daarover willen verbieden. En als dat er niet in zit, dan willen ze maar wat graag meewerken aan demonstraties en afzettingspogingen.
Wie die populisten zijn? Ze scheren daarbij flink over één kam:
Trump (VS), Orban (Hongarije), Erdoğan (Turkije), Duterte (Filipijnen) en andere politici die zichzelf anti-establishment noemen, staan een beleid voor dat hun samenlevingen verdeelt.
Hoe die populisten dat doen? Van Duterte en Erdogan weten we hun methodes en ja, die keuren politici als Trump, Wilders, Marine Le Pen, Orban en al die andere over één kam geschoren populisten al evenzeer af. Maar hoe doet bijvoorbeeld hier onze Wilders dat?
Ook in Nederland gebruiken politici steeds vakerangst om verdeeldheid in de samenleving te zaaien.
Mensen als Wilders maken zich grote zorgen en willen waarschuwen, maar bij Amnesty is het nog steeds de bekende oude riedel: angst wordt er gezaaid. Dan volgt een interessante uitspraak waarover de lui bij Amnesty echt eens onderling een boom moeten gaan opzetten, op een heidag ofzo:
Mensenrechten worden vaak selectief gebruikt: de rechten van de meerderheid worden dan belangrijker gevonden dan de rechten van minderheden.
In een democratie wordt de wens van de meerderheid nageleefd en de meerderheid hoeft alleen maar de nukken van een minderheid te respecteren als het daarvoor vrijwillig kiest. Ergo, de meerderheid mag ook ervoor kiezen een minderheid niet zijn zin te geven. Maar hoe ziet Amnesty dat?
Maar mensenrechten gelden altijd, overal en voor iedereen.
Dit is dus retoriek. Waarom? Omdat in een gezonde democratie er vrijwel altijd een legitieme en verdedigbare reden is als een minderheid zijn zin niet krijgt. Het is ook retoriek omdat het een volstrekt kritiekloze navolging van de UVRM inhoudt. Terwijl we onderhand, anno 2017, toch wel allen zouden moeten weten dat die UVRM een paar zeer problematische artikelen bevat. Artikelen die we allen echt opnieuw tegen het licht moeten gaan houden.
Bijvoorbeeld, wat te denken van artikel 2 waarin de vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd, terwijl zo langzamerhand iedereen duidelijk moet zijn dat dit artikel als dekmantel wordt aangewend voor een kwaadaardige ideologie die wereldheerschappij nastreeft en zeker de democratie niet omarmt. Nee, ik heb het nu niet over het christendom, jodendom, hindoeïsme, boeddhisme en nog zo wat religies. Ja, ik heb het nu over de islam.
Ander voorbeeld: Artikel 13 stelt dat een ieder het recht heeft ‘zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke Staat’. Hoezo? Grensbewaking is misschien wel dè reden waarom het concept van de staat zo succesvol is gebleken. Tot voor kort dan, want met die grensbewaking is het tegenwoordig droevig gesteld. In Spanje hebben ze niet eens meer het lef om iedereen die met geweld het hek bij Marokko probeert over te steken simpelweg neer te schieten of in de gevangenis te gooien. Iets wat in alle eeuwen, inclusief de vorige, doodnormaal en gewoon legitiem was, durven onze regeringsleiders nu niet meer. Voor wie nu meent zeker te weten dat ik een havik en hardvochtig mens ben, het tegendeel is waar. Maar ik ben wel tot het inzicht gekomen dat ook geweld een plaats heeft in het scala aan oplossingen. En ga nu niet net doen of u dat onzin vindt, want u steunt wel de strijd tegen IS en was ook maar wat blij met de bevrijding in 1945. De tijd dat ik het gebroken geweertje droeg en de cursus ‘geweldloos verzet’ volgde ligt al 47 jaar achter me en ik heb echt berouw van mijn naïviteit uit die jaren.
Bij deze hoop ik ook de naïeve houding jegens Amnesty definitief te hebben afgezworen. Mijn vertrouwen in Amnesty komt pas weer terug als ze bij zinnen zijn gekomen, afstand hebben genomen van Soros, ophouden oprecht bezorgde politici als populist te brandmerken en begrip gaan opbrengen voor de oprechte zorgen die de stemmers op Wilders et. al. hebben.
Khizr Khan is de Amerikaanse staatsburger en moslim die meende Donald Trump de les te mogen lezen, op de conventie van Hillary Clinton nog wel. Zijn zoon, kapitein in het Amerikaanse leger, heeft zich in 2004 in Irak opgeofferd door op een aankomende truck, vol met bommen, af te rennen om zo de onder hem dienende soldaten te redden, wat inderdaad lukte. Hij kreeg er de hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding voor. Maar goed, dat was zijn zoon. Wie is Khizr Khan, de vader?
Khizr Khan blijkt na onderzoek wel degelijk een moslim-fundamentalist te zijn. Let wel, ik schrijf niet jihadist, ik schrijf fundamentalist. Hij blijkt namelijk de sharia boven alles te zetten en bovendien is hij niet te porren voor een vrije en moderne interpretatie ervan. In de jaren dat vader Khan in Saoedi-Arabië werkte, schreef hij een boekwerkje over die sharia en baseerde zich daarbij vooral op het werk van iemand die tot de kern van de Moslim Broederschap behoorde en in Saoedi-Arabië, op verzoek van de koninklijke familie, het wahhabisme en salafisme vorm gaf. (Het gaat om Said Ramadan, de persoonlijk secretaris en schoonzoon van Hassan Al-Bana, de grondlegger van de Moslim Broederschap, en vader van Tariq Ramadan.)
Goed, dat boekwerkje is van lang geleden (tachtiger jaren) en dus zou Khan in de loop van zijn Amerikaans burgerschap kunnen zijn bijgedraaid. Maar uit niets blijkt dat hij afstand heeft genomen van zijn eigen boekwerkje. Wel heeft hij als jurist een eigen bureau: KM Khan Law Office. Merkwaardig genoeg is de website daarvan zeer onlangs volkomen offline gehaald. Er zijn echter archieven beschikbaar en raadpleging daarvan liet zien dat een van zijn specialiteiten een speciale vorm van immigratie is. In de VS is het mogelijk om je in te kopen. Dat werkt zo: Je investeert minstens 500.000 dollar in een zakelijk Amerikaans bedrijf en vervolgens heb je het recht om te emigreren, mèt familiaire verwanten, naar de VS. Khan helpt met name moslims uit landen als Saoedi-Arabië om zo in de VS te komen wonen en werken. Het wetsartikel dat dit mogelijk maakt is in de VS erg controversieel en zal door Trump zo goed als zeker worden geschrapt. Ziedaar een eigenbelang dat Khan erbij heeft om Trump te dwarsbomen in dat streven.
Ook blijkt dezer dagen dat Khan’s bindingen met de Clintons nogal ver gaan. Ergens nogal wiedes, want hij zal vast niet op de conventie hebben mogen spreken omdat Hillary hem bij het boodschappen doen tegenkwam en toen onder de indruk raakte van zijn verhaal. Maar toch, wie die bindingen nader bestudeert, zal er een onprettig gevoel bij krijgen.
Ik ben van mening dat Trump niet sterk heeft gereageerd op Khan en wat, in tweede instantie, diens vrouw naar voren bracht over een offer brengen. Sterker, het doet me twijfelen aan de totaal-competentie van de man. Ik ben het eens met Obama als die stelt dat de president van de VS een competente persoon moet zijn, of deze nou democraat of republikein is. Je kan van mening verschillen over wat competent in dit verband moet inhouden, maar ik vond het wel verontrustend dat Trump zijn jarenlange inspanningen voor banen deed voorkomen als opoffering vergelijkbaar met het verliezen van een kind. Toch, los van dat facet is Khan’s inzet door de Democraten niet zo slim van de Clintons geweest, gezien waar de man echt voor blijkt te staan. Een wel-competente Trump zou, met de juiste onderzoeksstaf, de lasterpraat vanuit het Democratisch kamp als een boemerang hebben doen omkeren.
Khizr Khan is de Amerikaanse staatsburger en moslim die meende Donald Trump de les te mogen lezen, op de conventie van Hillary Clinton nog wel. Zijn zoon, kapitein in het Amerikaanse leger, heeft zich in 2004 in Irak opgeofferd door op een aankomende truck, vol met bommen, af te rennen om zo de onder hem dienende soldaten te redden, wat inderdaad lukte. Hij kreeg er de hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding voor. Maar goed, dat was zijn zoon. Wie is Khizr Khan, de vader?
PvanLenth 